O ile zachodnie sufrażystki walczyły wyłącznie o prawa wyborcze i uznanie ich za pełnoprawne obywatelki, Polki walczyły przede wszystkim o niepodległe państwo. Kwestia praw wyborczych była ważnym, ale jednak pobocznym żądaniem. Kiedy jednak niepodległość została przywrócona, natychmiast zrobiły krok dalej.
Piękne, sprytne, bardzo inteligentne, władające kilkoma językami, ufające intuicji – w wielu sytuacjach sprawdzały się lepiej niż koledzy po fachu. Polskie kobiety szpiedzy walczyły nie tylko z bronią w ręku. Dzięki charyzmie, urokowi i seksapilowi uwalniały więźniów, koordynowały przemyty amunicji, przenosiły i przechwytywały ściśle tajne informacje. O wielu z nich historia przypomina sobie dopiero teraz, po wielu latach.
„Po moim trupie będą panie chodziły na zoologię” – napisał jeden z krakowskich profesorów na podaniu pierwszych w historii tej uczelni kandydatek na studia. Kobiety jednak dopięły swego – rozpoczęły studia na farmacji jako wolne słuchaczki. Był rok 1894. Na uniwersytetach w Szwajcarii czy Francji Polki mogły uczyć się już od 30 lat. Jadwiga Sikorska, Stanisława Dowgiałło i Janina Kosmowska walczyły nie tylko z senatem UJ, ale także z konserwatywnym Krakowem i swoimi rodzinami.