Jednym z licznych dzieł, które upamiętniły 400-lecie urodzin Mikołaja Kopernika, był obraz Wojciecha Gersona, który powstał z inspiracji wzmiankami o pobycie genialnego astronoma Rzymie. W 550. rocznicę jego urodzin przypominamy to fascynujące płótno.
25 stycznia mija 110. rocznica urodzin Witolda Lutosławskiego, jednego z najwybitniejszych kompozytorów XX wieku.
Podczas gdy Modrzejewska dochodziła wówczas do szczytu aktorskiej sławy, Ajdukiewicz (1852–1916), wykształcony w Krakowie, Wiedniu i Monachium, dopiero rozpoczynał swą karierę portrecisty i malarza obrazów o tematyce orientalnej. Wkradł się w łaski wpływowego arystokraty Andrzeja Potockiego, wspierającego go tak dalece, że z czasem otrzymał do dyspozycji wiedeńską pracownię samego Hansa Makarta.
Henryk Sienkiewicz, noblista, autor Quo vadis, przywołuje w swoich pismach – listach, felietonach i relacjach z wystaw artystycznych – liczne obrazy Henryka Siemiradzkiego (1843–1902). O jednym z nich pisał: „Nikt tak nie maluje ruchu promieni słonecznych jak Siemiradzki”. Te same słowa równie dobrze można odnieść do ostatniego obrazu tego malarza – Przyszłe ofiary Koloseum. Jest zatem w tym pięknym obrazie lekki powiew impresjonistycznej wizji świata. Wykształcony w Petersburgu i Monachium artysta osiadł w 1872 r. w Rzymie i tu osiągnął sławę, malując, jak Alma-Tadema, obrazy o tematyce grecko-rzymskiej. Jednak w annałach dziejów malarstwa zapisał się przede wszystkim jako twórca monumentalnych płócien ukazujących sceny z życia pierwszych chrześcijan. To on był przewodnikiem Sienkiewicza po Rzymie i podsunął mu kilka wątków tematycznych zawartych w Quo vadis.
Wyspiański znał doskonale rozmaite aspekty dialogu chrześcijaństwa z antykiem, co znalazło odbicie w ikonografii pastelu „System solarny Kopernika” – a następnie witraża – poprzez odniesienie do idei neoplatońskiej, wiążącej symbole chrześcijańskie z antyczną wizją kosmosu.