Każdy człowiek przywiązany jest do języka, w którym mówiła do niego matka. Ten język to jego ojczyzna. Ludwik Zamenhof (1859–1917), lekarz z Białegostoku, rozumiał to i szanował. Ale też rozumiał konieczność porozumienia się ludzi różnych języków. I dlatego zaproponował im język pomostowy, pomocniczy, kulturowo neutralny. Swój projekt sygnował podpisem „Doktoro Esperanto” – „Lekarz, Który Ma Nadzieję”.
Doktor nauk humanistycznych ze specjalnością literatura współczesna, profesor uniwersytecki SWPS, krytyk filmowy i publicysta. Autor ponad 30 książek, w tym ostatnio wydanej: „Manewry miłosne. Najsłynniejsze romanse polskiego filmu”.